Onverwacht thuis

Nadat ik vorige keer een stukje heb geschreven over Zanzibar en de Masai conferentie zijn de dingen drastisch veranderd. Zoals de meesten al wel weten is mijn visum aanvraag voor Zambia helaas afgewezen. Toen ik dat hoorde moesten er snel beslissingen worden gemaakt. Want ook mijn visum voor Tanzania liep af.11 november hoorde ik dat mijn visum aanvraag voor Zambia definitief was afgewezen. Daarvoor hadden ze namelijk nog geprobeerd bezwaar in te dienen.

Dat mocht niet baten. In over leg met OM en mijn TFT hebben we besloten dat het het beste is om zo snel mogelijk naar huis te komen. 23 november ben ik naar huis gevlogen. Vanuit hier ga ik nu in gebed om leiding en openbaring van de wil van God voor de volgende stap. Ook zijn er gesprekken met het Thuisfrontteam en de kerk in samenwerking met OM om te zien wat de mogelijkheden zijn voor een ander zendingsveld. Er zijn mogelijkheden om naar een ander project te gaan, als de financiële middelen het toestaan en de corona-omstandigheden.

Ondanks dat het verblijf in Zambia vroegtijdig afgebroken is, kijk ik terug op een goede tijd daar. Ik heb veel gezien, geleerd, mensen ontmoet, en het was een voorrecht om daar te zijn. Ik heb ongeveer 8 maanden lang kinderwerken gedaan, dat bestond uit Bijbelonderwijs, lezen schrijven en rekenen. Dagelijks mocht ik met ca 15 kinderen bezig zijn. Toen het vanwege corona niet was toegestaan om kinderen bij elkaar te vergaderen, opende de Heere God de deur voor huisbezoek. Met dat we de kinderen 1 voor 1 thuis bezochten, kregen we de kans om ook de familie leden te bereiken. Ik heb er van genoten om Bijbelstudies te doen met  de ouders van de kinderen en hen te bemoedigen de kinderen naar school te sturen.

Ook de vier maanden in Tanzania in afwachting van de werkvergunning is achteraf gezien een gezegende tijd. De zendelingen in Zanzibar voelden zich bemoedigd door mijn aanwezigheid om door te gaan met het zware werk daar. Het evangelie stuit daar vaak op weerstand vanwege de overheersende islamitische cultuur.

"Hoe is het om weer thuis te zijn?" is een vaak gestelde vraag. Mijn standaard reactie is "ja goed, maar wel erg koud" De overgang van klimaat ging me niet in de koude kleren zitten bij wijze van spreken:) Maar in het echt moet ik natuurlijk weer acclimatiseren en de onzekerheid die er komt kijken bij een change of plan is ook niet  mis. 

Als laatste wil ik iedereen die trouw mijn blog heeft gelezen erg bedanken voor het meeleven en de gebeden. Samen staan we sterk. Het fijt dat we op deze manier in contact zijn gebleven helpt mij ook om gemakkelijker weer contacten op te pakken nu ik weer thuis ben.

Ter afsluiting van mijn tijd  in Zambia/Tanzania plaats ik binnenkort een uitgebreide nieuwsbrief als een terugblik op de periode daar.